16.

Do końca został jeszcze jeden rozdział + epilog.

Komentarze?

____________________

Mój dziadek wiedział jak spieprzyć mi humor. Po powrocie do pokoju nie miałem już ochoty na żadne figle, na co Kellin chyba się na mnie obraził, ale tego nie komentował. Po prostu wtulił się w moją klatkę piersiową i spokojnie zasnął. Z dłonią na jego włosach myślałem o słowach dziadka. Nigdy się nad tym nie zastanawiałem, ale może Kellin rzeczywiście miał pewien interes w moich pieniądzach? Nie znaliśmy się zbyt dobrze, więc nie potrafiłem od tak stwierdzić, że był pasożytem, ale nie wydawało mi się, żeby specjalnie wyciągał ode mnie pieniądze. Dopiero skończył szkołę i miał swoje oszczędności, nie zarabiał jeszcze pełnych pensji. Często za siebie płacił, ale logicznym było, że nie zdoła kupić wszystkich biletów lotniczych, więc wtedy pojawiałem się ja. Nie chciałem wierzyć w to, co powiedział mój dziadek i nie wierzyłem w to. Po prostu musiałem się nad tym zastanowić.

Następnego dnia atmosfera była przyjazna. Babcia przyjęła do wiadomości, że Kellin nadal był nastolatkiem i traktowała go jak własnego wnuka, dziadek niczego nie komentował, ale widziałem, jak bacznie obserwował chłopaka, jakby zaraz miał ukraść coś z domu. To było nie na miejscu, ale nie chciałem zwracać mu uwagi w obecności innych. Postanowiłem porzucić temat.

Oprowadziłem Kellina po wiosce (nie, żeby było co oglądać – kilka uliczek na krzyż i kościół). Przez cały czas chodziliśmy ze splecionymi palcami, ściągając na siebie spojrzenia starszych ludzi, którym za każdym razem mówiłem grzeczne „dzień dobry”. Czułem się, jakby Kellin był moim oficjalnym chłopakiem. Nie odpowiedział twierdząco na moje pytanie zadane w Rio, ale ja i tak wiedziałem swoje – byliśmy w związku. Nawet on tego nie ukrywał.

Zaprowadziłem go do małego lasku, gdzie było nieco chłodniej przez padające cienie. Nadal jednak odczuwaliśmy okropny skwar, ale musieliśmy to jakoś przeżyć. Sierpień w Meksyku potrafił dać w kość. Usiedliśmy na kłodzie, która znajdowała się przy niewielkiej sadzawce. Przychodziłem tu jako dziecko. Razem z Mikem kąpaliśmy się w stawku podczas upałów, a potem robiliśmy rodzinne ognisko. To były cudowne czasy.

Kellin oparł głowę o mój obojczyk i objął mnie jedną ręką w pasie, sprowadzając mnie przy tym na ziemię. Oddychał miarowo i wpatrywał się w stojącą wodę sadzawki.

- To stąd pochodzisz? – zapytał nagle, nie odrywając wzroku od stawu.

- Nie – zaprzeczyłem, a Kellin zmarszczył nos.- Mój tata stąd pochodzi. Potem spotkał moją mamę na wymianie studenckiej, zaiskrzyło i zostali w San Diego. Pochodzę z San Diego.

- Twój kontakt z rodziną jest wspaniały – mruknął smutno.

W tym momencie postanowiłem się czegoś dowiedzieć. Miałem dość trwania w niepewności, pytań pozostawionych bez odpowiedzi i wiecznego milczenia. Związek polegał na zaufaniu i szczerości, a ja tego nie czułem, gdy Kellin widocznie coś ukrywał.

- Powiedz mi, co się stało z twoją rodziną? – zapytałem, na co brunet wyprostował się i wykrzywił usta.- Nie żyje?

- O, nie.- Pokręcił głową.- Żyje i ma się dobrze. Chyba. Nie wiem. Tak jakby mnie wydziedziczyli i nie wiem, co się u nich dzieje.

Rozchyliłem nieco usta i chwyciłem jego dłoń, którą zacząłem gładzić kciukiem. Chłopak nie płakał, ale był nieco spięty. Nie dziwiłem mu się – mówienie o kimś, kto nie chce mieć z tobą nic do czynienia, musi być bolesne.

- Dlaczego? Co dalej? – zachęciłem go do dalszego mówienia.

- Wkraczamy na niebezpieczne wody, Vic – zachichotał, jakby sprawa w ogóle nie była poważna. – Nie powiem ci. Nie teraz.

- To kiedy? – zirytowałem się.

- Wkrótce. Obiecuję. I tak dowiedziałeś się za dużo.

W Huertas De San Pedro zostaliśmy przez kolejne cztery dni. Sierpień powoli dobiegał końca, co oznaczało, że powrót do pracy zbliżał się wielkimi krokami. Nie chciałem jeszcze wracać do San Diego, więc wspólnie z Kellinem wybraliśmy ostatni cel naszej wyprawy. Szukaliśmy naprawdę długo, bo każdy z nas miał inne pomysły, ale w końcu stanęło na Hawajach. Nie chciało nam się niczego zwiedzać, a miło byłoby postawić nogę na amerykańskiej ziemi. Znów musieliśmy przeżyć niewygodną podróż do stolicy kraju, skąd wylecieliśmy na Maui. Może to było głupie, ale poczułem się cudownie, gdy wysiedliśmy z samolotu i zaczerpnąłem amerykańskiego powietrza. Mimo że byłem oddalony 6 godzin samolotem od San Diego, częściowo poczułem się jak w domu. Patriotyczna część mnie dała o sobie znać. Nawet w Meksyku nie czułem czegoś takiego.

Na Maui wylądowaliśmy w południe, więc zdążyliśmy zakwaterować się do pory obiadowej. Nie wychodziliśmy z hotelu, ale to zmieni się wieczorem, gdyż zaplanowałem coś dla Kellina. Gdy chłopak brał prysznic, zszedłem do recepcji i zarezerwowałem jeden ze stolików pod baldachimem na plaży. Skoro to była nasza ostatnia wycieczka, chciałem, aby Kellin ją zapamiętał. Nie oznaczało to oczywiście, że nasza znajomość na tym się zakończy, na pewno nie! Planowałem zabrać chłopaka ze sobą do San Diego i pomóc mu wyjść na prostą. Powinien to docenić.

Wieczorem zaprowadziłem go na plażę i brunet uśmiechnął się szeroko, gdy zobaczył stół z kolacją. Pocałował mnie w policzek, dziękując cichutko, po czym obaj zasiedliśmy przy stole. Miałem plan, aby wypytać go dzisiaj o jego problemy, ale jednocześnie nie chciałem niszczyć atmosfery. Byłem rozdarty. Jak mam mu pomóc, skoro o niczym nie wiem?

Rozmawialiśmy trochę, ale kolacja przebiegała raczej w komfortowej ciszy. Popijaliśmy wino, od czasu do czasu śmialiśmy się z głupich rzeczy i było przyjemnie. Mimo to widziałem w jego oczach coś dziwnego. Nie potrafiłem nawet określić, co to było.

W pewnym momencie Kellin odchrząknął i przeprosił mnie na chwilę. Odprowadziłem go wzrokiem i patrzyłem, jak znika w hotelowym ogrodzie. Zacząłem się martwić, ale postanowiłem dać mu trochę prywatności. Odczekałem pięć minut. Gdy chłopak nadal się nie pojawiał, odsunąłem krzesło i ruszyłem śladem bruneta. Miałem dość tych zagadek. Koniec z czekaniem, muszę wiedzieć już teraz.

Krążyłem pomiędzy barwnymi krzewami, nasłuchując głosu Kellina, choć wątpiłem, że w ogóle go usłyszę. Przecież nigdy nie mówił sam do siebie. Niektórzy ludzie odczuwali taką potrzebę, podczas gdy on nawet o tym nie myślał.

Po minucie chodzenia usłyszałem szloch i w duchu pogratulowałem sobie nadstawiania ucha. Nie znaczyło to jednak, że odetchnąłem z ulgą – wręcz przeciwnie. Kellin przechodził załamanie, a moje serce dosłownie kruszyło się na dźwięk jego płaczu. Przyspieszyłem kroku i ujrzałem ławkę, na której oparciu siedział brunet i zagryzał zgięty palec wskazujący, próbując się uspokoić. To nie pomagało – chłopak nadal się trząsł, a słone łzy wyrzeźbiły swoją drogę na jego bladych policzkach.

- Kells – szepnąłem, siadając obok niego i obejmując go w pasie. Chłopak drgnął, próbując się odsunąć, ale ja nie dawałem za wygraną.- Powiedz mi, co się dzieje. Mam dość widzenia cię w takim stanie. Powiedz mi, proszę…

- Muszę wrócić do Michigan, jak najszybciej – wychrypiał, pociągając nosem.- Nie uwolniłem się, Vic. Znowu wpadam w to samo gówno.

Spojrzałem na niego smutno, ale zarazem wyczekująco. Moje brązowe tęczówki spotkały jego jasne i szkliste, nalegając, aby wyjawił mi całą prawdę. Miałem wrażenie, że dzisiaj wszystkiego się dowiem.

- Widzisz, Vic… - zaczął niepewnie, wykręcając palce.- Chyba powinieneś znać prawdę… Czuję się tak głupio, bo ciągle od ciebie uciekałem, a ty się martwiłeś…

- Powiedz, jeśli jesteś gotowy.

- Chyba jestem. Zasługujesz na prawdę.- Przełknął ślinę i odetchnął głęboko, ocierając łzy napływające mu do oczu.- Pochodzę z rodziny, która w ogóle się nie zna. Jest ojciec, matka, siostra, brat, ale są dla siebie jak obcy ludzie. Na dodatek ledwo wiązaliśmy koniec z końcem. Nikt nie potrafił dać mi dobrego przykładu, Vic. Skąd miałem wiedzieć, jak dobrze się zachowywać, gdy nikt mnie tego nie nauczył? Dla mnie dobry był alkohol i narkotyki, dla mnie przeklinanie co drugie słowo było normą, bo tak było w moim domu.

Chciałem coś powiedzieć, ale Kellin uniósł dłoń, skutecznie mnie uciszając. Chciał pociągnąć historię do końca bez przerywania. Tak było mu chyba łatwiej.

- Wpadłem w złe towarzystwo, ale to chyba logiczne, no cóż. Tylko to towarzystwo nie traktowało mnie jak równego sobie. Paliliśmy razem trawę, czasem coś wciągaliśmy, ale byłem raczej pomiotem, aniżeli kumplem. Do tego jak się naćpali to… No wiesz, chcieli sobie ulżyć i wtedy interesowali się mną. Nie, Vic, to nie były gwałty! – rzucił niemalże od razu, gdy chciałem się odezwać.- To nie były gwałty. To nie stanowiło dla mnie problemu. W pewnym sensie nawet trochę pomogło. Wiesz, penisy są fajniejsze od wagin.

Uśmiechnąłem się delikatnie, podobnie jak Kellin, lecz rozładowana na chwilę atmosfera znów stała się gęsta i nieprzyjemna.

- Potem zaczęły się schody. Moja rodzina naprawdę nie miała pieniędzy, ale nie przejmowałem się nimi. Przejmowałem się sobą, co czyni ze mnie egoistę, ale do cholery jasnej, Vic, jakbyś się zachował, gdybyś miał siedemnaście lat, a twoi rodzice nie potrafią cię utrzymać, bo wszystko przepijają lub przećpają? Chciałem wyżyć, chciałem też pomóc siostrze, ale najwyraźniej nie potrzebowała mojej pomocy, bo gdy w wieku szesnastu lat zaszła w ciążę, wydarła się na nas, jakby to była nasza wina i po prostu zniknęła gdzieś ze swoim chłopakiem. Nawet nie wiem czy mam siostrzenicę czy siostrzeńca.- Wzruszył ramionami, nie przejmując się swoją siostrą i jej życiem.- Cóż, jedna osoba mniej do żywienia, co nie? Zająłem się sobą, próbowałem sił w różnych pracach i przyniosło mi to trochę dochodu, ale cholera, byłem w liceum i nie miałem kwalifikacji i czasu, aby skupić się na pracy. I raz, podczas mojej nocki na stacji benzynowej, podszedł do mnie jakiś facet i powiedział, że mam ładną buzię. Cóż, to było miłe, ale trochę podejrzane. Powiedział, że praca na stacji pewnie jest beznadziejna i słabo płatna. Miał trochę racji. Potem zaproponował mi, żebym poszedł z nim w jedno miejsce, że tego nie pożałuję… A ja, jak idiota, posłuchałem go.

- Poszedłeś z obcym facetem w nieznane miejsce?! – krzyknąłem.

- Przecież powiedziałem, że byłem idiotą. Niczego bardziej nie żałuję, Vic.

- Zrobił ci coś?

- Nie.- Pokręcił głową.- Zaprowadził mnie do swojego rodzaju firmy, której był właścicielem. Był to, umm… Nie wiem, jak to określić. Bo to nie był dom publiczny, rozumiesz? Nie, to nie był burdel.

- Zmusił cię do prostytucji?!

- NIE! Chryste, Vic, nie, nie stoczyłem się aż tak nisko. On… Zajmował się jakby… Udostępnianiem znudzonym mężczyznom młodych chłopaków do towarzystwa. To jednak nadal nie była prostytucja. Wiesz, jak wygląda praca gejsz, prawda? To artystki, które spędzają czas ze swoimi klientami, lecz nie są to prostytutki, nie tym się zajmują. Tylko, cholera jasna, ja przy gejszach czuję się jak dziwka.

- Nie mów…

- Ciii, Vic, taka jest prawda. Bo na początku tutaj rzeczywiście chodziło tylko o towarzystwo. Pójście na kolację z jakimś milionerem lub po prostu oglądanie filmów z podstarzałym wdowcem nie stanowiło dla mnie żadnego problemu. Schody zaczęły się wtedy, gdy ci faceci nagle stawali się niesamowicie podnieceni, a ja nie chciałem im pomóc. Nie pociągało mnie obciąganie siedemdziesięciolatkowi, to jest… Fuj. Większość od razu mnie przepraszała, gdy to proponowali, przypominając sobie, że w mojej pracy nie wspomniano o świadczeniu usług seksualnych za pieniądze albo ładne buty. Tylko wiesz… Zdarzali się tacy, którzy mieli to gdzieś.

- I wtedy robili coś przeciw twojej woli? – westchnąłem, a on położył głowę na moim ramieniu i już znałem odpowiedź.- Kells…

- To chyba moja wina. W sensie, wiedziałem, na co się zgadzam. Niekoniecznie na seks, ale ta „praca” nie należała do najbezpieczniejszych, więc prędzej czy później mogłem się tego spodziewać. Straciłem jakąkolwiek moralność, Vic. Stałem się dziwką, mimo że nie chciałem. A może chciałem? Nie wiem, potrzebowałem pieniędzy i łudziłem się, że kolejne spotkania będą kulturalne, dostanę pieniądze i wyjdę. Głównie tak było, ale czasem zdarzał się jakiś niewyżyty… I gdy raz wyszedłem zakrwawiony z domu jakiegoś biznesmena, wiedziałem, że nie dam rady dłużej. I tak postanowiłem to zakończyć.

- Zakrwawiony?

- To nie tak, że podobał mu się ostry seks. Po prostu długo mu się sprzeciwiałem i oberwałem. Powiedziałem o tym szefowi, ale dla niego liczyły się tylko pieniądze, nie chciał nawet słyszeć o tym, że odchodzę. Więc wyszedłem z trzaskiem i już nigdy się tam nie pokazałem. Miałem wtedy osiemnaście lat, mogłem decydować o sobie, prawda? Wróciłem cały w krwi do domu, rodzice mieli to gdzieś i może to i lepiej. Uniknąłem niewygodnych pytań. One pojawiły się później.

Przerwał na chwilę, przecierając twarz dłońmi. Nie odzywał się przez minutę. Moja dłoń delikatnie gładziła jego plecy. Jego ciało nadal nieco się trzęsło, ale był spokojniejszy niż wcześniej, gdyż wylewał z siebie coś, co od dawna go męczyło. Podziwiałem go za odwagę i siłę, którą zebrał w sobie, aby mi o wszystkim powiedział.

- Szef nie chciał przyjąć do wiadomości, że mnie stracił – mówił dalej.- Wydzwaniał do mnie o każdej porze dnia i nocy. Gdy kończyłem liceum, przyszedł ze swoimi kumplami do mojej szkoły i dosłownie siłą chciał zabrać mnie ze sobą. Ledwo im uciekłem. Wróciłem do domu, gdzie trochę odetchnąłem, ale los tak chciał, że mój ojciec akurat był trzeźwy i zaczął być podejrzliwy. Wtedy zadzwonił też mój telefon i zgadnij, kto dzwonił? Szef. Jednak to nie ja odebrałem telefon. Mój ojciec wyrwał mi go z ręki i zajął się sprawą. Dowiedział się, że jestem gejem i sprzedajną dupą. Później wyrzucił mnie z domu i dalszą historię już znasz.

Więc wszystko już wiedziałem. Cóż, zapewne zaraz o coś zapytam, ale, cholera, wszystko już wiedziałem. Kellin miał zniszczone życie i poczułem potrzebę, aby pomóc mu je odbudować. Ten chłopak mógł zginąć, mógł stracić życie. Nawet nie wyobrażałem sobie cierpienia, przez które przechodził. Przybrana przez niego maska była niezwykle dokładnie wykonana.

- Czy ci mężczyźni…

- Wysłannicy szefa.- Skinął głową.- Nadal nie pogodził się z faktem, że nie chcę dla niego pracować. Wyczaił, że wyleciałem z Michigan, że jestem z tobą. Nie mam pojęcia jak, ale dowiedział się, jak masz na nazwisko, śledził każdy nasz ruch. Na dodatek miał dostęp do mojego telefonu, do mojej lokalizacji. Odnalezienie mnie nie sprawiało mu żadnych trudności. A teraz znowu dostałem telefon i… Chyba wrócę do Muskegon.

- Dlaczego? W końcu się z tego wyrwałeś, możesz zacząć nowe życie. Pomogę ci. Zamieszkasz ze mną, znajdziesz porządną pracę, poradzimy sobie.

- Do niczego innego się nie nadaję – westchnął.- Oni dostaną to, czego chcieli, ja zarobię trochę pieniędzy i jakoś sobie poradzę… Przecież jestem dorosły.- Zmusił się do krzywego uśmiechu, na co pokręciłem głową.

- Nadal jesteś dzieciakiem – powiedziałem szczerze.- Nie pozwolę ci wrócić do Michigan, rozumiesz? I nie pozwolę cię już nigdy skrzywdzić. Obiecuję.

Naprawdę mu to obiecałem i miałem zamiar dotrzymać słowa.