15.

Przypominam o komentarzach :) Od razu informuję, że zbliżamy się do końca.

______________________

Może to było tylko wrażenie, ale coraz częściej wydawało mi się, że Kellin płacze, gdy go nie widzę. Nie raz zamykał się w łazience, mówiąc, że ma ochotę na prysznic. To nie było w porządku, gdy stałem pod drzwiami i podsłuchiwałem, ale nie mogłem się powstrzymać. Rzeczywiście słyszałem płynącą z prysznica wodę, lecz nie musiałem się zbytnio wysilać, aby usłyszeć również niecichy szloch.

Oparłem głowę o drzwi i westchnąłem cicho, aby nie zdradzić swojej obecności. Zagryzłem dolną wargę i spuściłem wzrok, myśląc, co mógłbym zrobić, żeby wesoły i rozgadany Kellin powrócił. Tęskniłem za jego gadulstwem, wszechobecnością i pozytywnością. Najgorsze było to, że ogarnęła mnie bezradność. Co do cholery jasnej musiałem zrobić, aby znów spontanicznie się uśmiechał?

Gdy płacz ustał, odsunąłem się od drzwi i poszedłem do sypialni. Nasze torby były już spakowane, gdyż za godzinę musieliśmy znaleźć się na lotnisku. Zaproponowałem Kellinowi podróż do Meksyku, lecz tym razem zatrzymamy się u moich dziadków, a nie w żadnym hotelu. Tęskniłem za rodziną i cieszyłem się, że będę miał możliwość odwiedzenia ich. Chłopak na początku był nieco sceptyczny (prawdopodobnie nie czuł się zbyt komfortowo ze świadomością, że pozna moich dziadków), ale w końcu go przekonałem. Wiedziałem, że wesoły Kellin zgodziłby się od razu. Ten miał pewne opory.

Brunet pojawił się w pokoju po trzech minutach i moją uwagę przykuły jego przekrwione oczy, które próbował ukryć włosami. Słabo mu to szło, tym bardziej, że były również podkrążone, a jego policzki wyglądały, jakby zostały potraktowane kilogramem soli.

- Dlaczego płakałeś? – zapytałem po prostu, na co chłopak wzdrygnął się i pociągnął nosem.

- Nie płakałem – skłamał, a ja pokręciłem głową.

- Przecież widzę, Kells.

- Odpuść, Vic.

Moja warga była popękana od wiecznego zagryzania, ale to nie znaczyło, że przestałem to robić. Miałem taki odruch nerwowy i nawet smak krwi na języku nie powstrzymywał mnie przed maltretowaniem ust. Podszedłem do chłopaka i chwyciłem jego twarz w dłonie. Z bliska wyglądał jeszcze smutniej i słabiej.

- Możesz mi powiedzieć o wszystkim, wiesz o tym? – szepnąłem.

- Wiem – odparł równie cicho.

- Więc…?

- Nie teraz.

Westchnąłem i lekko naparłem na jego usta. Chłopak oddał pocałunek, zaciskając dłonie na mojej koszulce. Czasem dostawał drgawek przez wcześniejszy płacz, ale starałem się nie zwracać na nie uwagi. Odsunąłem się od niego i delikatnie musnąłem jego czoło, po czym poklepałem po policzku.

- Możesz na mnie liczyć. Pamiętaj o tym, dobrze? – Kellin pokiwał głową.- Okej. Zbieraj manatki, lecimy do mojej rodzinki.

Kellin spiął się nieco, ale założył plecak na ramiona i był gotowy do wyjścia. To będzie ciekawy wyjazd.

Moi dziadkowie mieszkali w małej wsi Huertas de san Pedro oddalonej godzinę jazdy od stolicy kraju. Nie ma w niej nic ciekawego oprócz niewielkiego, lecz uroczego kościółka. Wszyscy się tu znali, plotki rozchodziły się z prędkością światła i sąsiedzi już wiedzieli, że wnuk Fuentesów przyjeżdża na kilka dni. Co więcej, przyjeżdża z kimś! Wszyscy oczekiwali jakiejś ładnej dziewczyny z Ameryki, którą przywiozłem do Meksyku, aby pochwalić się zaręczynami, więc ich zdziwienie było ogromne, gdy przy moim boku zauważyli nie długonogą piękność, a przygnębionego i bladego bruneta. Widziałem spojrzenia znajomych twarzy zza płotów. Myśleli, że ich nie dostrzegam. Niektórym powiedziałem nawet „dzień dobry”, przez co peszyli się i z rumieńcami na twarzy odpowiadali na przywitanie. Kellin się nie odzywał. Był trochę zmęczony, ale wcale mu się nie dziwiłem. Przylecieliśmy do Meksyku, gdzie musieliśmy przesiąść się na zatłoczony autobus, który objeżdżał wszystkie wsie wokół stolicy. Jechanie wśród krzyczących dzieci i drobiu w klatkach nie należało do przyjemnych przeżyć. Ja byłem do tego przyzwyczajony, Kellin niekoniecznie. Na dodatek musieliśmy przejść całą wieś, aby dotrzeć do domu moich dziadków.

- Czy oni mówią po angielsku? – zapytał nagle, gdy zbliżaliśmy się do końca żwirowej drogi prowadzącej do naszego celu.

- O, tak, mówią.- Pokiwałem głową.- Mój tata ich nauczył. Mogą mieć po osiemdziesiąt lat, ale się z nimi dogadasz. Nie zwracaj tylko na błędy gramatyczne, mogą się zdarzyć.

Kellin odetchnął. Cóż, ja też czułbym się niekomfortowo, gdybym musiał tłumaczyć mu wszystko z hiszpańskiego na angielski. Cieszyłem się, że tata nauczył swoich rodziców tego języka, głównie ze względu na mamę, która była Amerykanką.

Meksykańskie wioski nie należały do tych zmodernizowanych, ale czułem się tu jak w domu, mimo że wychowałem się w San Diego. Kurz i pył, szczekające psy, bałagan – lubiłem to. Uśmiechnąłem się, gdy zauważyłem białą, w kilku miejscach zardzewiałą bramę. Na dodatek usłyszałem znajome szczekanie i mój uśmiech powiększył się jeszcze bardziej.

- To mój drugi dom, Kells – oznajmiłem wesoło, otwierając bramę.

Niemal od razu doskoczył do mnie karmelowy kundel, którego podrapałem za uchem. Merdał ogonem, ciesząc się na mój widok, po czym podbiegł do Kellina, aby również się z nim przywitać. Chłopak uśmiechnął się uroczo i wziął psa na ręce. Cóż, Diego nigdy nie bał się nieznajomych – był bardzo przyjaznym psem. Nic dziwnego, że pozwolił Kellinowi wziąć się na ręce.

- Jaki cudowny – zaśmiał się, głaszcząc Diego po karku, i chyba po raz pierwszy zabrzmiało to szczerze.

Znajdowaliśmy się na małym placyku, który z jednej strony otoczony był domem, z drugiej stodołą, a z trzeciej gęstą zielenią. Moi dziadkowie zawsze cenili sobie prostotę i wiejskie życie. Nie było im potrzeba nic więcej.

Nagle z różowego domku wyszła przysadzista kobieta o ciemnych włosach do pasa, przeplatanymi siwymi pasmami. Cóż, moja babcia, mimo swojego wieku, upierała się, że nadal będzie farbować włosy. Ta kobieta miała w sobie taką werwę jak nikt. Mój dziadek natomiast wolał siedzieć w ogrodzie i pić tequilę.

- Victor! – krzyknęła wysokim głosem, a ja rozłożyłem ręce, aby przytulić babcię.

Mocno objąłem ją w pasie i pocałowałem w czubek głowy. Dawno się nie widzieliśmy i zdążyłem się za nią stęsknić. Babcia odsunęła się ode mnie i obdarowała mnie ciepłym uśmiechem. Następnie jej wzrok padł na niego speszonego Kellina, który puścił Diega i stał teraz nieco na uboczu.

- Przywitaj się ze staruszką, młodzieńcze – powiedziała do niego, lecz w jej tonie nie słychać było złości czy goryczy; wszystko zostało wypowiedziane w czysto przyjacielski sposób.

Gdy Kellin się przybliżył i chciał podać jej rękę, kobieta od razu przytuliła go do piersi. Brunet musiał się nieco schylić, ale również ją objął. Widziałem, jak się uśmiechał. Właśnie do tego dążyłem – chciałem, aby był szczęśliwy i poczuł się tu jak u siebie w domu.

- Jak masz na imię, słodziaku? – zapytała, a Kellin pokrył się rumieńcem.

- Kellin – odparł, rozmasowując policzki.

- Przysięgam, Victorze, macie coś do tych Amerykanów – zachichotała, patrząc na mnie.

Teraz to ja się rumieniłem. Może i wspomniałem jej, że z Kellinem łączy mnie coś więcej niż tylko przyjaźń i najwyraźniej zaakceptowała to podczas rozmowy telefonicznej. Cudowna kobieta. Z dziadkiem mogło być nieco gorzej, on nie był tak otwarty na innych.

- Chodźcie, chodźcie!

Chwyciłem Kellina za rękę i gdy nie oponował, zacieśniłem mój chwyt. Poszliśmy za babcią, która otworzyła drzwi do domu i weszliśmy do środka. Nic specjalnego, wszystko było urządzone w bardzo prostym i wiejskim stylu, więc nie mogliśmy liczyć na luksusy. Może to i lepiej – dotychczas gościliśmy jedynie w eleganckich hotelach, więc taka odmiana była przyjemna.

- Victorze, zaprowadź Kellina do pokoju, mam nadzieję, że będziecie spać razem? – Babcia spojrzała na mnie pytająco, a ja skinąłem głową.

- Ktoś zajmuje gościnny? – zapytałem.

- Och, tak.- Uśmiechnęła się tajemniczo.- Najpierw schowajcie rzeczy, a potem zejdźcie do jadalni, sam zobaczysz.

Skinąłem głową i pociągnąłem Kellina długim korytarzem. Zatrzymałem się przy trzecich drzwiach od końca i nacisnąłem klamkę, wpuszczając chłopaka do środka. Zwykły pokój, który zawsze należał do mnie, gdy przyjeżdżaliśmy tutaj na święta i wakacje. Miałem tu nawet kilka plakatów, bo babcia nie chciała ich ściągać. Nadal myślała, że mam siedemnaście, a nie trzydzieści lat.

- Uroczo.- Usłyszałem głos Kellina.- Twoja babcia jest kochana.

- Tak, wiem – zaśmiałem się, stawiając bagaże przy szafie. Spojrzałem na chłopaka i zmarszczyłem brwi.- Coś się stało?

Kellin ściągnął plecak z ramion. Mimo że jego humor się poprawił, widziałem smutek w jego oczach. Miałem wrażenie, że tym razem nie był spowodowany nagminnymi telefonami od podejrzanych mężczyzn.

- Po prostu… Masz wspaniałą rodzinę. Wiele bym oddał za taką.

Westchnąłem ciężko i podszedłem do niego, aby następnie mocno go do siebie przytulić. Pocałowałem go w czoło, a następnie w policzek, aby skończyć na ustach.

- Chcesz mi o tym powiedzieć? – zapytałem, na co chłopak od razu pokręcił głową.- Niedługo?- Pokiwał głową. To dało mi pewną nadzieję.

Całowaliśmy się jeszcze przez chwilę, aż w końcu postanowiliśmy wyjść z pokoju. Nasze palce nadal były splecione, a ja czułem się z tym niesamowicie dobrze. Weszliśmy do jadalni, a ja otworzyłem szeroko oczy, gdy przy stole zauważyłem nikogo innego jak mojego brata wraz z jego dziewczyną, Alyshą.

- Mike! – ucieszyłem się, puszczając dłoń Kellina, aby przytulić się do brata.- Nie powiedziałeś, że też przyjeżdżasz!

- Bo nie pytałeś – odparł ze śmiechem.

- Hej, śliczna. – Uśmiechnąłem się do Alyshy, którą pocałowałem w policzek, po czym odwróciłem się do Kellina i przyciągnąłem go do siebie.- To…

- Ten słynny Kellin – przerwał mi Mike, którego spiorunowałem wzrokiem.

Mężczyźni uścisnęli sobie dłonie, po czym brunet poznał się również z Alyshą. Kellin uderzył mnie w ramię.

- Jaki „słynny”? – prychnął.

- Cóż, mogłem o tobie napomknąć mojemu bratu…

- Kellin jest taki cudowny, och, jego oczy i włosy i o matko, doszedłem! – Mike zaczął mnie parodiować, a ja uderzyłem go w klatkę piersiową.- Nie zaprzeczaj, tak było.

- Teraz czuję się naprawdę niekomfortowo – zachichotał Kellin, opierając głowę o moje ramię.- Ale to całkiem urocze.

Nagle do kuchni weszli moi dziadkowie. Wnieśli jedzenie, które położyli na długi stół. Dziadek zmrużył oczy, kładąc półmisek na blat. No tak, zauważył Kellina, który uczepił się mojego ramienia. Chyba wiedział, co się święci. Nie miałem nic do ukrycia.

- To co, gościmy się? – Babcia klasnęła w dłonie, a wszyscy wydali z siebie pomruk zadowolenia.

Kellin i ja usiedliśmy obok siebie. Jedzenie wyglądało przepysznie, ale czego mogłem się spodziewać? Moi dziadkowie byli wspaniałymi kucharzami i nawet gdy żołądek był pewny, brało się dokładkę. Widziałem, że dziadek co jakiś czas spoglądał na Kellina i wydawało mi się, że chłopak zdawał sobie z tego sprawę, bo miał nieco speszony wzrok.

- Tak więc, Victorze – odezwał się w końcu niskim głosem.- Może przedstawisz mi swojego przyjaciela?

Poczułem, jak Kellin kładzie dłoń na moim udzie i lekko je ściska, dając mi do zrozumienia, że mogę przedstawić go jako swojego chłopaka. Kamień spadł mi z serca, dosłownie.

- To jest Kellin i jest moim chłopakiem.

Dziadek odchrząknął jedynie i zanurzył usta w swoim napoju. Przez chwilę się nie odzywał i wszyscy czekali na dalszy rozwój wydarzeń.

- Chłopakiem? – powtórzył po chwili, a ja skinąłem głową.- Cóż. Hmm.

Miałem gulę w gardle. Co to niby miało znaczyć? Dostaję błogosławieństwo czy zostaję wydziedziczony? Babcia mnie zaakceptowała, teraz musiałem dostać aprobatę dziadka.

- Cóż. W porządku – powiedział w końcu, a ja odetchnąłem głośno. Poczułem, że Kellin również się rozluźnia.- Kellin, powiedz mi… - O nie, zaczyna się.- Ile masz lat?

- Osiemnaście – odparł, a babcia opuściła widelec na talerz.

- Myślałam, że jesteś starszy – mruknęła.

- Pewnie się uczysz, tak? – ciągnął dziadek.

- Skończyłem liceum…

- I co dalej?

Kellin zamilkł i pociągnął nosem. Najwyraźniej nie miał żadnego pomysłu co do swojej przyszłości, nie myślał o studiach. Jednak czego mogłem się spodziewać, skoro jego nastoletnie lata należały do tych ciężkich? Na jego miejscu też bym pewnie nie myślał o studiach.

- Jeszcze nie wiem – mruknął.

- Pozostaje mi tylko życzyć wam powodzenia – powiedział dziadek protekcjonalnym tonem.- Przyda się wam. Dziesięć lat różnicy to całkiem sporo, Victorze.

- Trudno.- Wzruszyłem ramionami i wszyscy wrócili do swojego posiłku.

Kolacja przebiegła w ciszy, raz po raz odezwał się Mike lub babcia, ale panowała raczej napięta atmosfera. Najwyraźniej to nie płeć Kellina stanowiła problem, tylko jego młody wiek. Kto by pomyślał.

Posprzątaliśmy po kolacji, po czym każdy udał się do swojego pokoju. Kellin usiadł na łóżku i oparł głowę na rękach, chowając przy tym twarz w dłoniach.

- Twój dziadek uświadomił mi, że jestem jeszcze pieprzonym dzieciakiem – szepnął.- Bez planów na przyszłość, ubezpieczenia, domu, do którego mogę wrócić. Moje życie jest tak spierdolone, że nawet mi nie mieści się to w głowie.

Zaskoczyło mnie jego wyznanie. Usiadłem obok niego i pozwoliłem, aby usadowił się na moich kolanach. Moja dłoń delikatnie błądziła po jego plecach, a druga spoczywała na udzie.

- Skoro nie masz gdzie wrócić, możesz zostać ze mną w San Diego – powiedziałem.- Znajdziesz pracę, pomyślisz nad jakimiś studiami. Wyjdziesz na prostą, Kells.

- Chyba, że oni znajdą mnie pierwsi – westchnął.

- Jacy „oni”?

- Nie powiem ci.- I znowu się zaczęło, a ja postanowiłem nie naciskać, jak zwykle.

- Hej.- Chwyciłem jego twarz.- Uśmiech proszę.

Kellin uśmiechnął się do mnie, po czym popchnął mnie na plecy, aby móc się nade mną pochylić. Namiętnie wpił się w moje usta, a jego dłonie przesuwały się po moje klatce piersiowej, aby następnie zsunąć się na brzuch oraz krocze. Zwinne palce zaczęły majstrować przy moim rozporku, które rozpięły i wszystko posunęłoby się naprawdę daleko, gdyby drzwi pokoju nie otworzyły się i nie pokazałby się w nich Mike.

- O matko, przepraszam.- Zakrył oczy dłonią, a Kellin z westchnieniem zszedł ze mnie i opadł na materac.- Po prostu dziadek chce z tobą porozmawiać, Vic.

Spojrzałem przepraszająco na bruneta, który machnął tylko ręką, po czym wstałem z łóżka i obciągnąłem koszulkę, aby moja erekcja nie rzucała się zbytnio w oczy. Wyszedłem z pokoju i zamknąłem za sobą drzwi.

- Powodzenia, stary.- Mike klepnął mnie w plecy, a ja westchnąłem ciężko i poszedłem do salonu.

Dziadek siedział na kanapie i sączył tequilę ze szklanki. Usiadłem obok niego i czekałem na jego słowa.

- To jeszcze dzieciak, Victorze – odezwał się.

- Jest dojrzały jak na swój wiek – odparłem.

- Tak? – Uniósł brwi.- Zdążyłeś go już tak poznać?

- Tak. I wiem, że jest dojrzały. Życie zmusiło go do dojrzenia w młodym wieku.

Dziadek wypił tequilę i odłożył szklankę na stolik. Jego pokryta zmarszczkami twarz nie okazywała żadnych emocji – po prostu siedział, patrzył na mnie i nad czymś myślał.

- Nie chcę, żeby to wszystko działało na zasadzie, że ty dajesz mu pieniądze, a on z nich korzysta. Nie powinien być twoim pasożytem.

- Nie jest! – oburzyłem się.- Ma swoje pieniądze, a po powrocie do Stanów znajdzie pracę. On taki nie jest. Nie będę przecież opłacać jego całego życia.

- Mam nadzieję. Cóż, wasza różnica wieku jest dosyć widoczna. Kto wie, czy nie leci tylko na twoje pieniądze.

- Zapewniam cię, dziadku, że tak nie jest.

Mężczyzna skinął głową, po czym wstał z kanapy, życzył dobrej nocy i udał się do swojej sypialni, zostawiając mnie samego z moimi myślami. Może coś w tym było. Nigdy nie patrzyłem na to w ten sposób. Może tak naprawdę nie znałem Kellina i czegoś nie zauważyłem.