Dwa

Gdy jest mało komentarzy, jestem smutna i nie chce mi się pisać :( Wiecie, co robić. 15 komentarzy = nowy rozdział.

:) 

____________________

- Wrócisz jak zwykle? - zapytał Vic, a ja poprawiłem krawat przed lustrem i skinąłem głową.- W takim razie kupię po drodze to chińskie żarcie, bo pewnie jak będziesz wracał, to zamkną budkę.

- W porządku – odparłem, zaciskając krawat i poprawiając kołnierzyk koszuli.

W soboty chodziłem na praktyki do redakcji bostońskiego dziennika. Redaktor naczelna wymagała, aby nawet praktykanci ubierali się elegancko, aby nie przynieść firmie wstydu. Nie, żebyśmy codziennie mieli jakąś kontrolę czy ocenę krytyka. Pani Eckert, bardzo złośliwa i apodyktyczna kobieta, lubiła mieć władzę nad swoimi pracownikami i wystarczyło podpaść jej chociaż jeden raz, aby móc się denerwować o swoje miejsce pracy w firmie. Próbowałem być przykładnym pracownikiem, nawet jeśli wszystko robiłem za darmo. Nawet jeśli chciałbym pracować za najmniejsze pieniądze, nie znalazłbym takiej oferty. Firmy nie chcą płacić studentom za wykonaną pracę na praktykach. Musiałem przyzwyczaić się do zapierdalania za nic.

- Chodź, odwiozę cię – powiedział szatyn, a ja chwyciłem swoją torbę i obaj wyszliśmy z mieszkania.

Vic w soboty pracował w godzinach przedpołudniowych, podobnych, w których ja przesiadywałem w firmie. Co tydzień nasze rozegranie wyglądało tak samo: Vic mnie odwoził, potem jechał do siebie, wracał do domu, a mnie przywoziła Jenna. Mogłem przyjechać autobusem albo metrem, ale po co, skoro miałem swoich własnych kierowców i woziłem tyłek w ciepłych samochodach? Nie miałem pieniędzy na kupno własnego auta i nie zanosi się na to, abym owe pieniądze zdobył. Na razie musiałem korzystać z dobrego serca innych, a oni nie mieli nic przeciwko, na szczęście.

W recepcji spotkaliśmy się z nieprzychylnym spojrzeniem gospodarza domu, który nadal nie otrzymał pieniędzy za czynsz. Nie rozmawiał z nami na ten temat i czekał, aż sami go podejmiemy. Mój ojciec nie odezwał się w sprawie rachunków, ale nie chciałem go popędzać, bo to mogłoby jedynie go zdenerwować i skomplikować sprawę. Po prostu czekaliśmy. Nic innego nam nie pozostało.

Weszliśmy na parking i wsiedliśmy do samochodu. Vic ruszył z miejsca, a ja spojrzałem przez okno. Jesień w Massachusetts nie była tak ciepła jak ta w San Diego, ale na pewno odznaczała się milszym klimatem. W Kalifornii lato panowało nawet w październiku, podczas gdy w Bostonie drzewa przybierały odcienie złota, niebo stawało się zachmurzone, a wiatr był w stanie urwać głowę przechodniom. Mimo chłodu i wichur, lubiłem tę porę roku. Była dla mnie czymś nowym, a ja lubiłem nowości.

- Denerwujesz się sprawą z cieciem, co? - zagadnął Vic, a ja przeniosłem wzrok na jego skupioną na drodze twarz.

- Też się denerwujesz, nie mów, że nie – westchnąłem, opierając głowę o zagłówek.

- Pewnie, ale po tobie widać to aż za dobrze.

Wzruszyłem ramionami. Może i Vic doskonale widział, że byłem zestresowany, ale przynajmniej próbowałem to zamaskować. On idealnie to robił. Ja nie potrafiłem przybierać takiej maski. Mogłem mówić, że coś mnie nie obchodzi i mam to gdzieś, ale w głębi duszy za bardzo się przejmowałem i chciałem wszystko naprawiać. Kwestia dojrzałości, tak mi się wydaje. W liceum nie chowałem swoich emocji. Teraz nie chciałem wybuchnąć z byle powodu. To jedna ze zmian, które mnie dotknęły. Na pewno znalazłoby się jeszcze kilka, ale nie ujawniały się tak chętnie jak tamta. Czas i dojrzałość, to one mną rządziły.

- Pewnie roznosi cię to od środka – stwierdziłem, na co Vic wzruszył ramionami.

- Czuję się dobrze, jeśli o to ci chodzi. Martwię się, ale nie na zapas.

- Śmiesznie – parsknąłem śmiechem.- Jakiś czas temu to ja ci mówiłem, żebyś się nie martwił, a teraz jest odwrotnie.

- Uzupełniamy się, Kells.

Uśmiechnąłem się lekko i pokiwałem głową. Miał rację. Byliśmy ze sobą szczerzy i nawet jeśli rzucaliśmy w siebie najgorszymi epitetami, każdy z nas wiedział, że pierwszy kocha drugiego, a drugi pierwszego. Gdy krzyczeliśmy na siebie, że się nienawidzimy, oznaczało to po prostu, że jeden z nas musi spędzić noc na kanapie, a drugi w tym czasie przygotuje mu śniadanie i wszystko wróci do normy. Taki był nasz związek. Nie zamieniłbym go na żaden inny.

Vic podjechał pod wieżowiec, w którym znajdowała się redakcja gazety. Westchnąłem cicho i spojrzałem na chłopaka, który ściągnął usta i patrzył na mnie z wyczekiwaniem. Oczywiście, czekał na buziaka. Uśmiechnąłem się pod nosem, aby następnie się do niego zbliżyć i czule go pocałować. Kiedyś pani Eckert przyłapała nas w takiej pozycji i nie była zadowolona, że wymienialiśmy się śliną na terenie jej redakcji, więc szybko się od niego oderwałem i musnąłem jeszcze jego policzek.

- Nie zapomnij o chińszczyźnie. Do zobaczenia – pożegnałem się, po czym wysiadłem z samochodu. Po drodze machałem jeszcze do chłopaka, aż ten w końcu odjechał i zniknął z mojego pola widzenia.

Przeszedłem przez ruchome drzwi i od razu spotkałem się z kilkunastoma wymieszanymi ze sobą głosami. Ludzi w recepcji było pełno, bo rozpoczynał się dzień w pracy i każdy musiał dotrzeć do swojego biura, gdzie tworzył coś dla gazety. Moje miejsce znajdowało się w dziale ogólnym. Tak, istniało takie miejsce. Naszym zadaniem było układanie artykułów w jedną kupę, aby wszystko ze sobą współgrało, ewentualnie dopisywanie małych kolumienek, aby strona wyglądała ładniej i była zapełniona. Lepsze to niż nic, przecież to tylko praktyki. Całą robotę i tak odwalali ludzie, którzy siedzieli w tym biznesie już ładne parę lat i wiedzieli co napisać, aby czytelnik spojrzał na ich nagłówek. Ja patrzyłem, rozmawiałem z Jenną, która coś pisała, czasem ją wyręczałem. I przede wszystkim robiłem kawę.

Poszedłem w stronę wind i szybko prześlizgnąłem się przez zasuwające się drzwi. W środku było kilka osób, ale żadna z mojego działu, więc nie mogłem się do nikogo odezwać. Cierpliwie patrzyłem na zmieniające się na małym ekranie cyferki wskazujące piętra wieżowca. Chciałem wyjść z tego małego, dusznego pomieszczenia, gdzie na dodatek patrzyli na mnie obcy ludzie, którzy nie byli do mnie pozytywnie nastawieni, bo miałem dłuższe włosy od nich.

Z czasem w windzie robiło się coraz luźniej, a po kilku chwilach w końcu mogłem wyjść na znajomy korytarz. Minąłem kilka drzwi, które mnie nie interesowały, bo moim celem były te na końcu holu. Zwyczajne jasne drzwi z szarą klamką, którą nacisnąłem.

Znalazłem się w niewielkim gabinecie, do którego przez duże okno wpadało światło słoneczne. Stały tu trzy biurka ustawione przy ścianach, a na środku znajdował się okrągły stół otoczony kilkoma krzesłami. Jenna przyniosła tu też kilka kwiatów w doniczkach, aby było przytulniej i zachodziła efektywniejsza fotosynteza, skoro mieliśmy takie duże okno.

Siedząca przy jednym z biurek niska blondynka uniosła głowę i obdarzyła mnie ciepłym uśmiechem. Jenna to istny promyczek. Uwielbiałem jej podejście do życia i chyba nie znałem pozytywniejszej osoby od niej. Była ode mnie starsza o pięć lat, czasem żartowała, że jestem za młody, żeby znać się na życiu, ale ja nie potrafiłem się na nią gniewać. Za bardzo ją polubiłem.

- Tym razem się nie spóźniłeś – powiedziała beztrosko, a ja sięgnąłem po jedno z krzeseł i dostawiłem je do biurka, przy którym siedziała dziewczyna.

- Raz mi się zdarzyło, wielkie mi halo.

- Bo całowałeś się z Vikiem – zaśmiała się, a ja oblizałem wargę i skinąłem głową.

Jenna wiedziała o moim związku. Tak naprawdę powiedziałem jej wszystko co tylko mogłem, a ona od razu wypytywała o kolejne informacje, aby mieć pełen obraz naszej miłości. Bardzo podobało jej się nasze podejście do związku i zawzięcie nam kibicowała. Dzięki temu lubiłem ją jeszcze bardziej, nawet jeśli czasami próbowała wcisnąć swój nos w sprawy, które nie powinny jej interesować.

- Dzisiaj też się całowaliśmy, ale krótko. - Wzruszyłem ramionami.

- A seks?

- Jenna. - Spiorunowałem ją wzrokiem, ale po chwili się zaśmiałem.- Dzisiaj nie. Wczoraj też nie. Ostatnio jakoś w ogóle nie.

- Kiedy ostatnio?

- Tydzień temu?

Jenna otworzyła usta i spojrzała na mnie z niedowierzaniem. Pewnie, to było dziwne, ale chyba nie aż tak, co? Zdarzały się okresy, kiedy długo nie uprawialiśmy ze sobą seksu, ale nie wpływało to jakoś na nasz związek. Potrafiliśmy wytrzymać. Od czasów liceum nauczyliśmy się kontrolować nasze podniecenie i wybrzuszenia w spodniach. Czasami kochaliśmy się codziennie po dwa razy, a innym razem mieliśmy tygodniową przerwę. To nie było nic wielkiego. Pewnie dzisiaj do tego wrócimy, a jak nie dzisiaj to jutro, bo obaj mamy wolne.

- Dawno – zauważyła, a ja machnąłem ręką.

- To zupełnie normalne – odparłem.- Nic specjalnego. Nasz związek nie opiera się na seksie. Jest nam dobrze nawet wtedy, gdy trzymamy się za ręce.

- Zazdroszczę wam – westchnęła.- A tobie najbardziej. Mieć takiego chłopaka jak Vic...

Zaśmiałem się dźwięcznie i pokręciłem z rozbawieniem głową. Wiedziała, jak wygląda Vic, przecież kiedyś go poznała i mogłem się tego spodziewać, że pod jakimś aspektem jej się spodoba. Komu się nie podobał? Przypomniały mi się czasy liceum, gdy przez właśnie tego chłopaka musieliśmy poradzić sobie z wieloma problemami, ale teraz bardziej się z tego śmiałem, niż byłem wściekły i zdenerwowany. Niech atrakcyjność Vica diabli wezmą!

- A jak na studiach? - zapytała, pisząc coś na komputerze, bo zapewne pracowała nad jakimś artykułem, a ja jej przerwałem.

- Jakoś leci – odparłem szczerze.- Nie jest strasznie, ale mogłoby być lepiej.

- Zawsze mogłoby być lepiej.

Racja. Miała rację. Mimo że mogłoby być lepiej, nie narzekałem na swoje życie. Miałem cudownego chłopaka, studiowałem na jednej z najlepszych uczelni świata, zdobyłem praktyki, miałem gdzie mieszkać i co jeść... Przecież po świecie chodzą ludzie, którzy mieli o wiele gorsze życie ode mnie. A jednak mogłoby być lepiej.

- Daj mi coś do roboty, nie chcę tak siedzieć i patrzeć – powiedziałem żywo, a Jenna parsknęła śmiechem.- Jestem tutaj, żeby się czegoś nauczyć.

- Tutaj już niczego się nie nauczysz. Możesz się ewentualnie cofnąć, jeśli naczelną nadal będzie Eckert.

I znowu miała rację. Jakby tego było mało, drzwi gabinetu otworzyły się i stanął w nich nikt inny jak pani Eckert.

Była to wysoka i smukła kobieta o surowej twarzy. Jej wąskie, zielone oczy mrużyły się jeszcze bardziej, gdy skanowała pomieszczenie, przez co prawie w ogóle nie widać było jej tęczówek. Swoje siwe włosy zawsze splatała w długi warkocz, który przewieszała sobie przez ramię. Do tego zawsze miała na sobie garsonkę, codziennie innego koloru.

Nie mieliśmy pojęcia, dlaczego się tu zjawiła, ale na pewno nie przynosiło to ze sobą dobrych wiadomości. Gdzie Eckert tam ból – tak mawiano w redakcji i sam się dziwiłem, że to powiedzonko jeszcze nie dotarło do jej uszu.

- Dzień dobry, pani redaktor. - Jako pierwsza odezwała się Jenna, którą przez to podziwiałem, bo ja sam, z własnej woli, w życiu bym się nie odezwał.- Jak dzień?

- Wystarczy – przerwała jej ostro, zupełnie ignorując grzeczność dziewczyny.- Wybrałam się na krótki patrol po gabinetach, gdzie stacjonują praktykanci. - Jej przenikliwe spojrzenie spoczęło na mojej twarzy, a ja przełknąłem ślinę.- Pewnie niedługo będę robić czystki, ale na razie nie musi się pan martwić, panie Quinn. Pańska notka w ostatnim numerze zebrała sporo pochwał, więc nie widzę sensu, aby pana wyrzucać.

- Dziękuję – odpowiedziałem spokojnie, bojąc się wypowiedzieć jakiekolwiek inne słowo, bo pewnie wykorzystałaby je przeciwko mnie.- Staram się.

- I bardzo dobrze – mruknęła.- Gdyby się pan nie starał, już dawno by tu pana nie było i pańskie studia na Harvardzie bez praktyk zakończyłyby się fiaskiem.

Mhm, pewnie, oczywiście, tylko dzięki niej jeszcze jestem na Harvardzie. To dzięki jej cudownym praktykom nadal mogę studiować. Chwalmy panią Eckert, zbawczynię świata Kellina.

- Miłej pracy życzę. Panno McDougall, ten artykulik proszę za godzinkę. - Z tymi słowami wyszła z gabinetu, zatrzaskując za sobą drzwi, przez co jedna z doniczek niebezpiecznie zadrżała na stojącym najbliżej wyjścia biurku.

- Godzinę – prychnęła Jenna.- Za godzinę to ja będę mieć dopiero połowę...

- Daj, pomogę ci – zaproponowałem, przesuwając krzesło tak, aby mieć wgląd na ekran laptopa.

- Wow, naprawdę?

- Pewnie. Przecież jestem jej ulubionym praktykantem – zaśmiałem się.

- Nie powiedziała tego.

- Niedługo powie.

Po pracy Jenna odwiozła mnie pod sam blok. Podziękowałem jej i wszedłem do budynku. Byłem cholernie głodny, ale na szczęście w mieszkaniu czekał na mnie kubełek chińszczyzny i mój zjawiskowy chłopak. Szybko przemknąłem obok recepcjonisty, nawet na niego nie spoglądając, po czym szybko zacząłem naciskać guzik przywołujący windę, jakby to miało sprawić, że dźwig będzie poruszał się szybciej. W końcu jednak przyjechał, wysiadło z niego kilka osób, które szybko wyminąłem i wszedłem do środka. Nacisnąłem odpowiedni przycisk i czekałem. Miałem dość wind jak na dzisiejszy dzień.

Gdy stanąłem przed naszymi drzwiami, w torbie znalazłem klucze i wsunąłem jeden z nich do zamka. Nacisnąłem klamkę i wszedłem do środka, po czym rzuciłem torbę na podłogę i ściągnąłem z siebie marynarkę, którą powiesiłem na stojaku.

- Cześć skarbie! - krzyknąłem, ale nie otrzymałem żadnej odpowiedzi.

Zmarszczyłem brwi i wszedłem do salonu. Nie dochodziły z niego żadne dźwięki – telewizor był wyłączony, a Vic jak dotychczas nie wypowiedział ani jednego słowa. Zacząłem myśleć, że może jednak wróciłem jako pierwszy, ale gdy znalazłem się w salonie, zobaczyłem siedzącego na kanapie szatyna, który pochylał się i ukrywał twarz w dłoniach. Był zgarbiony, nie reagował na żadne dźwięki, nawet na moje dobrze słyszalne kroki. Od razu do niego podszedłem i usiadłem na kanapie. Chwyciłem jego ręce i ściągnąłem z jego twarzy. Nie miał czerwonych oczu, nie płakał. Jego wyraz twarzy wskazywał jednak na to, że był czymś zdenerwowany i niewyobrażalnie smutny. Nie mogłem tego tak zostawić. Martwiłem się o niego.

- Co się stało? - zapytałem, a Vic wzruszył ramionami i pusto wpatrywał się w wyłączony telewizor.- Nie olewaj mnie. Martwię się.

Chłopak nadal pozostawał cicho. Mogłem się tego spodziewać. Nie lubił dzielić się swoimi problemami, bo nie chciał mnie nimi obciążać. Nie chciał, abym się martwił, bo doskonale wiedział, że zacznę myśleć nad rozwiązaniami kłopotu, nawet jeśli nie powinienem tego robić.

- Powiedz mi do kurwy nędzy co się stało – syknąłem, chwytając jego twarz w dłonie i obracając ją w moją stronę.- Powiedz mi albo się wkurwię i wyjdę i nie zobaczysz mnie do końca miesiąca.

- Wylali mnie – powiedział sucho, a ja opuściłem dłoń, która bezwiednie opadła na moje udo.

Obawiałem się właśnie takiej odpowiedzi. Vic stracił pracę. To oznaczało, że mój ojciec się zdenerwuje, bo pomyśli, że olewamy sprawę i opieramy się jedynie na jego pieniądzach. Odetnie nam dopływ gotówki i zostaniemy z niczym. Vic jak najszybciej musi znaleźć nową pracę, bo z kilku godzin w szpitalu nie zdołamy się utrzymać. Prawdopodobnie i ja będę musiał zabrać się za zarabianie pieniędzy, a nie miałem pojęcia, w jaki sposób musiałbym połączyć to ze studiami.

- Oprócz mnie wyrzucili też trzy inne osoby, bo nie miały skończonych studiów – mówił dalej, a ja zmarszczyłem brwi.- Ponadto obcięli pensje pracownikom, którzy zostali. Jestem w czarnej dupie, Kells. Nigdzie mnie nie przyjmą.

- Uch, jeszcze nie próbowałeś – stwierdziłem.- To idioci, a największymi debilami okazali się rodzice, którzy nagle zaczęli mieć jakiś z dupy wzięty problem.

- Ich problem nie był z dupy wzięty. Faktycznie mieli trochę racji.

- Ale dotknęło to ciebie! A ty nie mogłeś nic z tym zrobić!

- Mogłem iść na studia i nie miałbym żadnego pieprzonego problemu – mruknął.

- Gówno prawda. Coraz więcej ludzi z wykształceniem nie może znaleźć pracy. To po prostu ładnie wygląda na papierze, a pracodawca i tak woli zatrudnić praktykanta, który zrobi za darmo to, co miałby wykonać pracownik etatowy.

- Nie znajdę pracy, Kellin – warknął, piorunując mnie wzrokiem.- Jestem małą, szarą jednostką, na którą nikt nie zwróci uwagi!

- Jeśli uważasz się za taką osobę, to ci kurwa winszuję! - krzyknąłem, wstając z kanapy. Nienawidziłem takiego podejścia.- Nawet nie spróbowałeś poszukać pracy, a już skreślasz swoje szanse. Z takim podejściem to cię nawet za kasę nie wezmą.

- Chcę zauważyć, że to ja zapierdalałem za dwóch, a nie ty, żeby chociaż trochę na nas zarobić!

- Tak, teraz wyzwij mnie od lenia i nieroba, bo nie mam jak pracować – prychnąłem.- Oszczędź sobie. Tu nie chodzi o to, że straciłeś pracę. Chodzi o to, że nie masz motywacji, aby znaleźć następną.

- Bo wiem, jak to się skończy.

- Nie wiesz, jak to się skończy! - krzyknąłem wyraźnie zirytowany.- Nie wiesz, bo nie próbowałeś!

- To może sam spróbuj! - wrzasnął, podchodząc do mnie i stając ze mną twarzą w twarz. Od razu poczułem się mały i zacząłem się trochę bać.- Sam zacznij pracować, biegaj w tę i we w tę i poczuj, że to co zarobiłeś i tak na nic ci nie wystarcza! Zacznij kurwa robić!

Otworzyłem usta i spojrzałem na niego z wyrzutem. Nie miałem zamiaru tolerować takiej postawy wobec mnie. Poczułem się cholernie urażony i zrobiło mi się przykro, bo Vic twierdził, że nic nie robię, podczas gdy ja sam często po prostu nie wyrabiałem. Zabolały mnie jego słowa, bo wypłynęły akurat z jego ust. To on to powiedział. Nie ktoś obcy. Mój chłopak, którego kochałem najmocniej na świecie.

- Dobra, możesz już skończyć – warknąłem.

- Nie, kurwa, naucz się pracować, to pogadamy jak równy z równym.

- Nie nazywaj mnie gorszym. Nie jestem gorszy tylko dlatego, bo jestem na studiach, a ty nie.

- Tak, teraz wytknij mi mój brak wykształcenia.

- Niczego ci nie wytykam!

- Pewnie.

- Wiesz co, nie mam już kurwa siły. Nie pokazuj mi się na oczy.

Wyminąłem go i poszedłem do sypialni, po czym zatrzasnąłem za sobą drzwi i od razu je zakluczyłem. Następnie oparłem się o nie i osunąłem na podłogę. To było pewne. Jeden z nas śpi dziś na kanapie.