11.

Hej. Rozdział. Pamiętajcie o komentarzach, proszę was.

___________________________________

Kellin

Zagryzłem dolną wargę, patrząc na krzątającego się po pokoju Vica. Był nieco poddenerwowany, wrzucał swoje rzeczy do walizki, nie przejmując się bałaganem w środku. Zapewne zacznie, gdy zauważy, że nie będzie mógł dopiąć zamka, ale postanowiłem mu nie przeszkadzać. Ostatnio był bardzo nerwowy i nie chciałem trafić w żaden czuły punkt. To wszystko zaczęło się od wieczora, gdy się ze mną przespał. Myślałem, że to nic nie znaczyło, że to po prostu był dobry seks i nic więcej, ale Vic najwyraźniej bardzo się tym przejmował i dlatego dosyć dziwnie się zachowywał. Oczywiście nie powiedział mi tego wprost, ale bez problemu mogłem wyczytać z jego mimiki i gestykulacji, że już nie czuł się komfortowo w moim towarzystwie. To sprawiało, że zrobiło mi się trochę przykro. Przecież to nie było moją intencją. Chciałem mu tylko pomóc i jednocześnie umilić wieczór. Na początku było miło, ale jak zwykle coś musiało się spieprzyć i teraz jego wypowiedzi są lakoniczne, oschłe i zdawkowe. Zawsze był rozważny i odpowiedzialny, ale teraz zaczął mnie wkurwiać swoją postawą.

Mój plecak był już dawno spakowany. Może dlatego, bo w ogóle się nie stresowałem. Czym miałem być zdenerwowany? No właśnie, niczym. Nie miałem powodów. Vic też nie miał, ale jakieś sobie znalazł i teraz przeżywał wszystko podwójnie. I kto tu był starszy? Ja czy on? Zachowywał się jak pieprzona nastolatka, a to ja dopiero co skończyłem szkołę. Prychnąłem pod nosem, wstając z łóżka i podchodząc do mojego wypchanego ubraniami plecaka. Nałożyłem go na ramiona i udałem się w stronę drzwi. Nie chciałem na niego patrzeć. Bałem się, że jego ponuractwo przejdzie na mnie, a nie potrzebowałem niepotrzebnego smutku, więc postanowiłem usunąć się z jego zasięgu, chociaż na piętnaście minut.

- Gdzie się wybierasz? – zapytał sucho, gdy nacisnąłem klamkę i już chciałem przekraczać próg.

- Poczekam na ciebie na dole – odparłem krótko, zupełnie jak nie ja.

- Gdyż?

- Gdyż mnie wkurwiasz.- Uśmiechnąłem się do niego uroczo, po czym nie czekając na odpowiedź, opuściłem paryski pokój.

Wieczorem mieliśmy samolot do Kairu. Byłem cholernie podekscytowany. Pewnie, Azja i Europa były cudownymi miejscami, ale Afryka przyprawiała mnie o pewnego rodzaju dreszcze, których nie potrafiłem wytłumaczyć. I tak już wiele widziałem, a piramidy i Sfinks będą cudownym uzupełnieniem moich wspomnień z tej wyprawy. Wiele zawdzięczałem Vicowi, nawet jeśli teraz coś mu odbiło i skutecznie podnosił mi ciśnienie. Gdyby nie on, siedziałbym teraz na ławce w parku i palił kolejnego skręta, którego dał mi jeden z moich „kumpli”. Potem poszedłbym do niego na noc, a do domu wrócił po tygodniu. Do tego rodzice nawet by do mnie nie zadzwonili, aby upewnić się, że wszystko ze mną w porządku. Nudne życie, skomplikowane, ale raczej nudne. Kiedyś może i było ciekawsze, ale nie chciałem wracać do tych czasów. Były bolesne i o wiele bardziej wolałem wieść nudny żywot z jointem w wargach, niż nawet wspominać kilka lat wstecz. Dlatego cieszyłem się, że dostałem szansę od Vica i w ciągu miesiąca widziałem więcej miejsc i rzeczy niż w ciągu mojego osiemnastoletniego życia.

Zszedłem do holu, gdzie uśmiechnął się mnie młody recepcjonista. Odwzajemniłem uśmiech i ogarnąłem włosy za ucho, uważnie lustrując go wzrokiem. Był niczego sobie – wysoki blondyn o zielonych oczach i śnieżnobiałym uśmiechu, żyły na dłoniach, długie palce, smukła talia… Chyba trochę za długo na niego patrzyłem, bo zaczęły piec mnie oczy. Zapomniałem mrugać. Brawo, Kellin, trzymaj tak dalej. Chyba nigdy nie pozbędę się wewnętrznego głosu, żeby obserwować każdego atrakcyjnego mężczyznę. Z mojego zawieszenia wyrwał mnie też głos Vica, który zaczął rozmawiać z przystojnym recepcjonistą. Wymeldowywał się. Wysunąłem wargę do przodu, po czym spojrzałem na czubki moich znoszonych trampków. Paryż był cudowny, a teraz musiałem go opuścić. Na dodatek nie zdążyłem zapoznać się z recepcjonistą. Przez to też nieco posmutniałem.

Vic załatwił wszystkie procedury i po chwili byliśmy już przed hotelem. Zamówiliśmy wcześniej taksówkę, która już na nas czekała, aby obrać kurs na lotnisko. Usiadłem na tylnym siedzeniu i wlepiłem wzrok w szatyna. Jego wyraz twarzy był trudny do odczytania. Po prostu sobie siedział i nie okazywał żadnych emocji. To mi nie pomagało. Koniecznie chciałem wiedzieć, o czym myśli. Czy myśli o mnie, dlaczego miałby to robić i co o mnie myśli? Moja ciekawska strona wzięła w górę i postanowiłem podejść do tej sprawy od nieco innej, trudniejszej strony.

- Dlaczego jesteś taki zły? – zapytałem.

- Nie jestem zły – odparł flegmatycznie, na co prychnąłem pod nosem.- O co ci chodzi?

- Nie, o co TOBIE chodzi? Jesteś zły, bo co? Bo mnie przeleciałeś? Masz z tym problem?

Vic zacisnął usta w cienką linię i zaczął patrzeć na mijany za oknem Paryż. Przewróciłem teatralnie oczami. Znałem już odpowiedź na część moich pytań. Żałował, że się ze mną przespał. Mogłem się tego spodziewać. Miał problem z określeniem własnej orientacji seksualnej, podczas gdy ja byłem zadeklarowanym gejem. To mogło go nieco onieśmielać, ale, do cholery jasnej, próbowałem mu pomóc! Nie było nic złego z byciu homoseksualistą. Biseksualistą też nie. Nie wiedziałem już jak mogłem sprawić, aby zaakceptował to, że nie tylko kobiety mogły być obiektami jego pożądań seksualnych i nie zanosiło się na to, aby mi się udało. Chociaż kto wie, może wpadnę na jakiś pomysł, który uświadomi mu to, że bycie gejem jest całkiem fajne.

- Trudno – mruknąłem, podnosząc dumnie głowę.- Pewnie byłem lepszy niż te twoje panienki…

- Kellin… - warknął.

-… ale wmawiaj sobie co tylko zechcesz. Ja wiem swoje. Podobało ci się, a teraz nie potrafisz nawet tego przyznać, tylko dlatego, bo jestem facetem. Brawo, Victorze. Gratuluję dojrzałości i wysokiej samoświadomości.

Nie odpowiedział. Może to i lepiej, oszczędził nam tylko kolejnej kłótni. Dolałem oliwy do ognia, chociaż po chwili zacząłem tego żałować, bo mogłem rozegrać to w nieco łagodniejszy sposób. Jak zwykle najpierw zrobiłem, a potem pomyślałem. Musiałem się tego oduczyć. Sprowadzało to na mnie o wiele za dużo nieszczęść.

Kolejne godziny milczenia wlekły się jak całe doby. Po odprawie mężczyzna nawet na mnie nie spojrzał, więc również i ja postanowiłem nie dawać mu tej satysfakcji, że się nim nie interesuję. W głębi serca jednak pragnąłem, aby zwrócił na mnie uwagę. Bardzo go lubiłem i nie chciałem, żeby nasza wyprawa skończyła się w przykry sposób. Nie miałem wielu prawdziwych przyjaciół, ba, moje znajomości ograniczały się tylko do kolegów (z którymi i tak tylko piłem i paliłem), więc liczyłem na rozwój związku z Victorem. „Związku”, ha, to bardzo źle brzmi. Kellin Quinn Bostwick z nikim się nie wiąże. Nie do tego się przyzwyczaiłem.

W samolocie również żaden nic do siebie nie powiedział. Tym razem już zacząłem na niego patrzeć. Mój wzrok był smutny i nieco błagalny. Spójrz na mnie, prosiłem go w myślach, a on jakby specjalnie odwracał głowę lub otwierał książkę, aby przeczytać kolejny rozdział. Pociągnąłem nosem i oparłem głowę o samolotowe okienko. Teraz przestało być śmiesznie. Czułem się, jakby ktoś gniótł moje serce i powoli przygotowywał je do destrukcji. O prostu potrzebowałem krótkiego dotyku, miłego słowa, delikatnego uśmiechu, pocałunku w czoło. Dlaczego nie mogłem tego otrzymać? Przecież nie zrobiłem niczego złego. Ten seks to po prostu seks… Przecież to nie moja wina.

Było duszno. Odetchnąłem głośno i próbowałem zaczerpnąć świeżego powietrza, którego niestety nie znalazłem. Sierpniowa, egipska duchota uniemożliwiała mi porządną wentylację płuc, więc musiałem nieźle się namęczyć, zanim przyzwyczaiłem się do tego skwaru, który lał się z nieba. Z nieba lał się też smog, który skutecznie obrzydzał widok na teoretycznie piękny Kair. Teoretycznie. Egipt zawsze pokazywano jako piękne i tropikalne miejsce, gdzie mogliśmy odkrywać starożytne życie naszych przodków i zatracić się w historii. Tak naprawdę rzeczywistość była nieco inna. Dlatego też nieco się zawiodłem, gdy spotkałem się z kurzem, brudnymi ulicami, smogiem i ubóstwem. Część turystyczna (a raczej jedynie Giza) oczywiście musiała zapierać dech w piersi, podobnie jak ta dla egipskich bogaczy (bo przecież prawie każde miasto miało taką dzielnicę), ale na razie nawet nie próbowałem znaleźć piękna w najdrobniejszych szczegółach stolicy. Do tego czułem się niekomfortowo, gdy patrzono na mnie nieco nieprzychylnym wzrokiem, bo moje szorty sięgały nieco ponad kolano, podobnie jak Vica. Dobrze, że nie byłem kobietą. Pozakrywane muzułmanki na pewno by mnie ukamieniowały, gdybym wyszedł tutaj w krótkich spodenkach i koszulce na cienkich ramiączkach.

Vic zarezerwował w Paryżu hotel, abyśmy nie musieli szukać noclegu na miejscu. Taksówkarz brawurowo zawiózł nas pod budynek (przez całą drogę kurczowo trzymałem się fotela, bo w pewnym momencie mężczyzna postanowił pojechać pod prąd, gdyż zapomniał skręcić w odpowiednią ulicę). Odetchnąłem głęboko, gdy opuściłem pojazd i po wyrazie twarzy Vica wywnioskowałem, że on również się cieszył, iż nie musiał jechać dalej.

- Całe życie przeleciało mi przed oczami – westchnął, a ja uniosłem brew, gdyż odezwał się do mnie po raz pierwszy od kilku godzin.

On sam był chyba nieco zdziwiony, bo gdy nasze spojrzenia spojrzenia spotkały się, szatyn przełknął ślinę i nie bardzo wiedział, jak miał się zachować. Dlatego też postanowiliśmy wejść do hotelu. Tak więc rozgrywamy to w taki sposób? Nie odzywamy się do siebie, a gdy przez przypadek coś nam się wymsknie, udajemy, że nawet tego nie słyszeliśmy? Świetna taktyka, naprawdę. Zaczęło mnie to denerwować jeszcze bardziej niż wcześniej, jeśli to w ogóle było możliwe. Jak można być tak niedojrzałym? On miał prawie trzydzieści lat, do cholery!

Nasz pokój był niewielki, ale niczego mu nie brakowało. Tym razem mieliśmy pojedyncze łóżka. Może to i lepiej. W tym momencie nie chciałem nawet z nim spać – chociaż przytulanie się do niego w nocy było naprawdę przyjemne, potrzebowałem trochę ciepła. Nie wierzyłem w to, że on również nie lubił mnie przytulać. Widziałem, jak na mnie patrzył. Widziałem, że zagryzał wargę, myśląc, że go nie widzę. Albo jak patrzy na mój tyłek, cholera, on serio myśli, że tego nie widzę. A potrafiłem dostrzec wszystko. Tak nie zachowuje się heteroseksualny facet. Heteroseksualny nie patrzy tak na drugiego mężczyznę. Znałem się na tym. W swoim życiu poznałem już tylu gejów i biseksualistów, że Vic nie potrafiłby ich zliczyć na palcach nawet pięciu dłoni. Wiedziałem, jak odczytywać zachowanie innych, więc tak niedoświadczony w tych sprawach człowiek jak ten przede mną nie mógł zatuszować swojej dezorientacji. Może warto było podjąć ten temat raz jeszcze?

- Vic… - zacząłem cicho i usłyszałem, jak mężczyzna wzdycha.- Chociaż udawaj, że jest między nami okej. Nawet nie rozumiem, dlaczego jesteś taki oschły. Co ci zrobiłem?

- Muszę pomyśleć.

- Ciągle myślisz. I co wymyśliłeś? Nic. Taka prawda, Vic, nic nie wymyśliłeś, bo boisz się przyznać, że ten seks ci się podobał, mimo że był z facetem. To ludzkie, Jezu. Czerpanie przyjemności. Jeśli jest ci dobrze i czujesz ekstazę, przyjmij to i zaakceptuj. Odczuwanie emocji i…

- Kellin – przerwał mi szybko, zanim rozgadałem się na dobre.- Chcesz iść na spacer?

- Co? – zapytałem zdziwiony jego nagłą zmianą podejścia.

- Chcesz iść na spacer? – powtórzył, patrząc na mnie przenikliwym spojrzeniem, którego nie potrafiłem rozszyfrować. I ludzie mówili, że to ja jestem dziwny.

- Chcę.

Starszy machnął dłonią, abym poszedł za nim. Przez cały ten czas miałem lekko rozchylone wargi i zmarszczone czoło. Teraz nie rozumiałem go jeszcze bardziej. Wcześniej nie chciał się przyznać, że seks ze mną sprawił mu przyjemność, okej, mógł mieć wątpliwości, ale teraz? Nagle to zaakceptował? Przecież nawet nie skończyłem mojej przemowy, a mogłem mówić i mówić, z czego Vic doskonale zdawał sobie sprawę. Czasem widziałem w jego oczach chęć, aby mnie zakneblować, bo tyle gadałem, ale nie mogłem nic na to poradzić.

Wyszliśmy z hotelu i dosyć szybko znaleźliśmy drogę nad Nil. Tutaj podobało mi się o wiele bardziej, bo najwyraźniej ktoś dbał o nieliczną zieleń w mieście. Gdzieniegdzie zacumowane były stateczki, a na niektórych urządzono kawiarnie i restauracje, gdzie chętnie stołowali się turyści. Usiedliśmy na jednej z pustych ławek, z których mieliśmy widok na błyszczącą w świetle latarń rzekę. Słońce powoli zachodziło za horyzontem, pozostawiając świat Księżycowi, który jeszcze nie zawitał na ciemniejącym niebie. Potrzebowałem papierosa. Nie wiem, dlaczego o tym pomyślałem, ale nagle naszła mnie chęć na papierosa i miałem zamiar go zdobyć.

- Chcę papierosa – mruknąłem, przerywając tę ciszę, która między nami nastała.- Masz papierosa?

- Nie palę.

- Idę znaleźć papierosa.

Wstałem z ławki i ruszyłem przed siebie do jednej z kawiarni na łodzi. Może to było trochę niegrzeczne tak pytać przypadkowych ludzi, czy dadzą mi papierosa, ale warto spróbować. Podszedłem do jakiejś palącej pary, która okazała się zakochanymi z Wielkiej Brytanii, więc bez problemu się dogadaliśmy. Dali mi cienkiego papierosa, użyczyli zapalniczki, a ja podziękowałem im szerokim uśmiechem i po chwili siedziałem już obok Vica. Mężczyzna spojrzał na mnie nieprzychylnym wzrokiem. Najwyraźniej nie lubił dymu. Cóż, jeśli mnie zdenerwuje, to chuchnę mu w twarz.

- Mam prawić ci kazanie o paleniu? – odezwał się.

- Mam prawić ci kazanie o czerpaniu przyjemności z seksu, obojętnie z jaką jest płcią? – odgryzłem się, wypuszczając przy tym dym.

- Skończ.

- Nie, ty kurwa skończ! – podniosłem głos.- Zachowujesz się jak cnotka niewydymka, serio. Czego nie potrafisz zaakceptować? Seksu? Okłamałeś mnie i byłeś prawiczkiem?

- Co? Nie!

- To o co chodzi? Bo twój penis był w czyimś tyłku?

- Kellin!

- Kellin! – przedrzeźniłem go, oplatając papierosa drżącymi wargami. Musiałem się odstresować. Po chwili wypuściłem dym i zakaszlałem lekko.- Kellin! Przyznaj się. Podobało ci się?

Vic się nie odzywał. Grał na czas. W pewnym momencie się złamie, bo doskonale wiedziałem, że był zachwycony moim tyłkiem. Musiał to tylko przyznać. Czekałem na trzy słowa: „podobało mi się”.

- Podobało ci się? – przycisnąłem go bardziej.

- Kellin…

- Podobało?

- Uch…

- Podobało ci się kurwa, czy nie?

- Tak! – powiedział w końcu.- Tak, podobało mi się, kurwa.

Uśmiechnąłem się zwycięsko, a moje wargi przestały drżeć. Od razu poczułem się lepiej. Mój papieros tlił się powoli, a ja z uśmiechem patrzyłem na ulatujący do góry dym. Uspokoiłem się. Podobało mu się. Plus dwadzieścia do samooceny.

- To po prostu nie o to chodzi… - Usłyszałem go, na co zmarszczyłem brwi.

- O co w takim razie?

- Nie powiem ci.

Parsknąłem śmiechem i przetarłem czoło zewnętrzną stroną dłoni. Teraz naprawdę mnie rozśmieszył. Teraz będziemy bawić się w zgaduj zgadula. O tym marzyłem. Och, do cholery jasnej, byliśmy już dorośli!

- Jesteś pieprzoną nastolatką, wiesz o tym? – mruknąłem.- Zachowujesz się gorzej niż moja siostra, która płakała, gdy zostawił ją chłopak. Jesteś o wiele gorszy od niej, a ona była królową dramatyzowania. Pomyśl o tym, panie dorosły. Masz dwadzieścia osiem lat i boisz się mi powiedzieć, czym się przejmujesz. Jak ja mam to odebrać? W tym momencie czuję się dojrzalszy od ciebie, mimo że to ja ciągle wpadam w tarapaty, gonię małpy i niszczę sobie płuca.

Miałem dobre argumenty, przez co szatyn patrzył na mnie chwilę i nie potrafił wydusić z siebie ani jednego słowa. Nie zdziwiłem się więc, gdy po prostu wstał z ławki i odszedł. Niech myśli, może rzeczywiście było mu to potrzebne, a ja tego nie doceniłem i chciałem znać odpowiedzi na pytania od razu, a nie za jakiś czas. Zaśmiałem się cicho i zająłem się swoim papierosem, patrząc na odbicie Księżyca w tafli Nilu.

- Co za idiota – wyszeptałem, krzywiąc się, gdy papierosowy dym uderzył w moje nozdrza. Dlaczego nie rzuciłem tego cholerstwa, nie wiedziałem. Może rzeczywiście nie byłem aż tak dojrzały, za jakiego się uważałem.