XX - 1

Rozdział 20 nr 1.
Weźcie sobie chusteczki, czy coś.
No i komentarze, pamiętajcie o komentarzach.
Kocham Was.
______________________________
Wiza. Wiza, wiza, wiza. Potwierdzenie przyszło pocztą dwudziestego szóstego grudnia! Starałem się, chodziłem po urzędach, błagałem, aż w końcu się udało. Nic nie potrafiło opisać mojego szczęścia w momencie, gdy zobaczyłem pozytywną odpowiedź uwzględnioną w tym liście. Teraz pozostało mi tylko kupienie biletu do Detroit, znalezienie Kellina i zabranie go stamtąd. Było mi strasznie ciężko, gdy miałem tą świadomość, że chłopak cierpi. Musiał męczyć się w swoim starym domu, w którym powracały do niego najgorsze wspomnienia. Próbowałem skontaktować się z Addie, która szybko ucinała temat ojca Kellina, gdy chciałem go podjąć. Miałem wrażenie, że się zmieniła, na gorsze. Tylko dlaczego? Może ten idiota wyprał jej mózg i narzucił swoje rozumowanie? A myślałem, że to rezolutna dziewczyna. 

Siedziałem na kanapie w salonie, z laptopem na kolanach i kupowałem bilet do Stanów. Musiałem znaleźć się tam jak najszybciej, żeby ukrócić cierpienie Kellina. Minęły święta, które spędziłem w rodzinnej, ciepłej atmosferze. Kellin na pewno nie czuł tego samego. Ile bym dał, żeby siedział z nami przy wigilijnym stole... Następnym razem usiądzie.

Gdy zamówiłem bilet i za niego zapłaciłem, obok mnie usiadł Mike, który wręczył mi kopertę.

- Co to? - zapytałem, biorąc od niego list i patrząc na pismo, którego nie rozpoznałem.

- Nie mam pojęcia. Otwórz.

Rozerwałem kopertę i chwyciłem kartkę. Na początku zmarszczyłem brwi, a z każdą linijką tekstu bladłem i stawałem się coraz słabszy, głównie psychicznie. Moja psychika powoli nie wytrzymała. Pod koniec listu do oczu napłynęły mi łzy, których nawet nie próbowałem hamować. Jeszcze nigdy wcześniej się tak nie rozbeczałem. Moje oczy zaczęły mnie piec, a ja nie potrafiłem się uspokoić i dławiłem się łzami. Upuściłem kartkę, którą w porę złapał Mike, zdezorientowany całą ta sytuacją. Sam zaczął czytać i powoli już wszystko rozumiał.

- Co do... - mruknął i rozchylił lekko usta.- On... N-nie żyje?

Na te słowa rozpłakałem się jeszcze bardziej. Wszystko się posypało. To był koniec. To, o co tak zawzięcie walczyłem, zniknęło. Nie widziałem sensu w dalszym normalnym życiu. Nie, to nie będzie życie, bo nic mnie przy nim nie trzyma. To będzie po prostu martwa egzystencja, bez określonego celu do zdobycia. Straciłem motywacje i sens życia, skoro zabrano mi cały mój świat.

- Boże, Vic, braciszku...- wyszeptał i mocno mnie do siebie przytulił. Zacisnąłem palce na jego koszulce i nie potrafiłem się uspokoić. Mike dał mi się wybeczeć, aż w końcu się od niego odsunąłem i ponownie chwyciłem list.

Vic,

źle się czuję, że to ja muszę Cię o tym informować, ale gdyby nie ja, w ogóle byś się o tym nie dowiedział. Ja sama musiałam wymusić od jego rodziców tę informację, było trudno, ale mi się udało. 

Kellin nie żyje. Popełnił samobójstwo w wigilię, nie wiem w jaki sposób, nie chcieli mi powiedzieć. Tak mi przykro, Vic, tak bardzo mi przykro, bo wiem, jak bardzo to przeżyjesz. Wiem, że to w części moja wina, bo nie powinnam tak zaufać tym ludziom...

Pogrzeb odbędzie się 28 grudnia o godzinie dwunastej na cmentarzu Woodmere w Detroit.

Przyleć. Proszę Cię.

Addie

Nie powinienem był jeszcze raz tego czytać, bo nie potrafiłem nad sobą zapanować. On nie żuł. Mój Kellin, mój skarb, mój sens życia... On umarł.

Zakatował go? A może Kellin zakatował samego siebie? Przecież było mu lepiej. Nie chciał kończyć swojego życia, mówił mi to. Więc dlaczego miałby się zabić? Nie byłem w stanie przeanalizować tego wszystkiego, to było dla mnie za trudne i nie mogłem się do tego zmuszać.

- Vic... - odezwał się cicho Mike, kładąc dłoń na moim ramieniu.

- Nie, nie, nie tak miało być - wydukałem, po czym gwałtownie wstałem z kanapy i wybiegłem z domu na plażę.

Zimy w Cancun był przyjemne. Lekki wiatr owiewał moją zapłakaną twarz, a ja usiadłem na piasku i ukryłem twarz w dłoniach. Przez moją głowę przelatywało tyle myśli, a ja nie potrafiłem ich uporządkować i odpowiedzieć na wszystkie pytania. Wyjaśnienie uzyskam w Detroit. Przynajmniej miałem taką nadzieję.

- Jesteś gotowy? - zapytał Mike, którego zabrałem ze sobą do Stanów. 

Nie miał problemów ze zdobyciem wizy, bo był to tylko jednorazowy wyjazd, na maksymalnie dwa dni. Byłem mu wdzięczny, że zgodził się mnie wspierać w tak trudnych dla mnie momentach. Potrzebowałem kogoś bliskiego, kto pokaże, że zawsze przy mnie będzie, obojętnie co się stanie. Kochałem Mike'a i byłem wdzięczny za takiego brata.

Zima w Michigan znacznie różniła się od tej w Meksyku. Nie byłem przyzwyczajony do takich temperatur, więc lekko drżałem, ale może to aura cmentarza tak na mnie działała? Bałem się tego, co stanie się za bramą, czy wytrzymam to psychicznie. 

Staliśmy przed wejściem, gdzie mieliśmy się spotkać. Byliśmy  tu pierwsi, do czasu, aż usłyszałem znajomy głos.

- Hej - odwróciłem się i zobaczyłem Jaimego, co nieco mnie zdziwiło. Uścisnęliśmy się pokrzepiająco, a gdy odsunęliśmy się od siebie, Jaime spojrzał na Mike'a i uniósł brwi w górę. - Hej stary - uśmiechnął się do niego lekko i również go przytulił.

- Co tu robisz? - zapytałem cicho. Od dnia, którego dowiedziałem się o śmierci Kellina, odzywałem się tylko szeptem, bo nie byłem w stanie podnieść głosu. Byłem za słaby, żeby udawać silnego.

- Przyleciałem z Addie, chciałem... Po prostu tu być - westchnął. 

Po chwili obok nas pojawiła się Addie, na którą spojrzałem chłodno.

- Bardzo mi przykro...- zaczęła, a ja odwróciłem wzrok.- Na pewno bardzo przeżyłeś jego śmierć...

- Gratuluję spostrzegawczości - burknął Mike i położył dłoń na moim ramieniu. 

Po jakimś czasie usłyszałem dźwięk pracującego silnika i obok nas stanął długi, czarny bus. Wyszli z niego nieznajomi mi mężczyźni oraz kilka innych osób, z których kilka już znałem. Zacisnąłem dłonie w pięści, gdy patrzyłem na ojca Kellina. Nasze spojrzenia w końcu się spotkały. Co widziałem w jego oczach? Trudno powiedzieć. To było coś dziwnego. Żal, ale też ulga... Natomiast jego żona była cała zapłakana, a z torebki co chwilę wyciągała czyste chusteczki. Zrobiło mi się jej żal, bo była jedyną osobą, która w jakiś sposób rozumiała Kellina, ale nie potrafiła mu pomóc. Była tam też siostra chłopaka, Kailey oraz kilka innych osób - może jakaś rodzina i znajomi ze szkoły. Nie znałem ich. Pojawił się też pastor. Czterej mężczyźni otworzyli bagażnik, z którego wysunęli trumnę wykonaną z ciemnego drewna. Na sam widok moje oczy zrobiły się mokre, a po moich zmarzniętych policzkach spłynęły ciepłe łzy. Mike mocniej chwycił moje ramię, aby dać mi znać, że przy mnie jest. I tak wiele już dla mnie zrobił. Mężczyźni położyli trumnę na swoich ramionach i zaczęli iść w stronę bramy cmentarza. Tak rozpoczął się kondukt żałobny.

Szedłem nieco na uboczu, bo nie chciałem rzucać się w oczy i musiałem przemyśleć kilka spraw. Analizowałem zachowanie ojca Kellina. Był spokojny, nie sprawiał wrażenia zasmuconego. Oczywiście, że mało obchodziła go śmierć jego jedynego syna, którego nienawidził. Zapewne zabrał go ze szpitala tylko po to, aby go dobić i nie musieć się nim więcej przejmować. Czego miałem się spodziewać?

W końcu stanęliśmy w odpowiednim miejscu i ceremonia rozpoczęła się. Gdy pastor zrobił to co musiał, trumnę powoli zaczęto obniżać i znikała w głębokim dole. Otarłem łzy z oczu, ale to nie pomogło, bo pojawiały się kolejne. Dopiero ten widok uświadomił mi, że już go nigdy nie zobaczę. Zostałem sam, bez miłości, mimo że będę go kochał do końca moich dni. Nie potrafiłem tak nagle przestać. To było niemożliwe. On na mnie czekał, a ja prędzej czy później się z nim spotkam, w o wiele lepszym miejscu. 

Zakopano dół i postawiono na nim nagrobek, przed którym stanął ojciec i głośno chrząknął.

- To ciężka chwila dla każdego rodzica. Pogrzeb własnego dziecka - zaczął, a ja zacisnąłem usta w wąską linię.- Bardzo przeżyliśmy śmierć naszego syna. Gdy znaleźliśmy go martwego w łazience, trafiło nas coś dziwnego. Pustka, która...

- Gówno prawda - wtrąciłem się ostro.

Wszystkie spojrzenia skierowane zostały na mnie. Nie krępowałem się. Zebrałem w sobie wszystkie siły i wyszedłem na środek, stając obok mężczyzny.

- Słucham? - powiedział z niedowierzaniem.

- Wszystko co mówisz, jest kłamstwem - warknąłem.- Nigdy nie było ci go żal. Nigdy nie okazałeś mu wsparcia, którego potrzebował. Byłeś jego katem, bał się ciebie, a ty patrzyłeś na to wszystko z głupim uśmieszkiem. Sam go niszczyłeś i ostatecznie zniszczyłeś. Nie powinno cię tu być - przeniosłem wzrok na ludzi, którzy nie ukrywali swojego zdziwienia. Spojrzałem na matkę Kellina, która ocierała oczy chusteczką.- Pani, pani Bostwick, może być z siebie dumna i wstydzić się zarazem. Akceptowała go pani, ale nic nie zrobiła, żeby ukrócić jego cierpienie. Jeden telefon na policję zmieniłby wszystko, a teraz skutki są tragiczne. I wy wszyscy - objąłem wzrokiem wszystkich zgromadzonych - też nie powinniście tu być... Fałszywość i hipokryzja nie są dobrymi cechami. Kellin nigdy nie miał przyjaciela, mówił mi o tym. Więc czemu tu jesteście? W jego głosie słyszałem ból. Nie powinno go być. Nie jesteście godni, żeby być na jego pogrzebie.

- A ty niby kim jesteś, że możesz tak mówić o nim i o nas? - odezwał się jakiś chłopak.

- Jestem jego przyjacielem. Jestem osobą, która słuchała go od początku do końca. Jestem kimś kto bezinteresownie mu pomagał. Jestem jego miłością. Jestem jego chłopakiem. Jestem jego...- załamał mi się głos, ale się przemogłem.- Jestem jego promyczkiem, który wygasa. Byłem. Teraz już nie jestem.

- Kellin był gejem?

- Tak - skinąłem głową.- Wydaje mi się, że powinniście już iść.

Było bardzo niezręcznie. Ludzie zaczęli się rozchodzić. Ja natomiast zostałem przy grobie. Ukucnąłem przy nim, bo nie chciałem siadać na śniegu i po prostu patrzyłem na wygrawerowane w kamieniu litery.

Kellin Quinn Bostwick

24 kwietnia 1996 - 24 grudnia 2017

Nie płakałem. On by tego nie chciał. Nie lubił, gdy okazywałem swoje słabości, bo wtedy on czuł się jeszcze słabszy.

- Mogłeś na mnie poczekać - wyszeptałem.- Kilka dni i bym cie stamtąd zabrał, bo zdobyłem wizę. Było tak dobrze, mały, wszystko zaczęło się układać, a ty... Tak nagle... Mówiłeś, że nie chciałeś tego robić. Do trzech razy sztuka, maluszku, jeśli za trzecim razem się nie udało, to nie można próbować dalej. Dlaczego spróbowałeś? - westchnąłem i przetarłem twarz dłonią. 

Znowu siedziałem w ciszy. Było mi ciężko, bo prowadziłem monolog, a nie dialog. Miałem jednak przeczucie, że Kellin wszystko słyszy i mi odpowiada, mimo że jego słowa do mnie nie docierały, bo nie potrafiłem ich zrozumieć. Ciszę przerwał słaby, kobiecy głos, a obok mnie pojawiła się matka chłopaka. Spojrzałem na nią i westchnąłem ciężko.
- Chcę podziękować za twoje słowa, tu, przy grobie - zaczęła cicho.- Tyle w tym prawdy...
- Szkoda, że została odkryta za późno - mruknąłem. Kobieta zaczęła grzebać w swojej torebce, aż w końcu wyciągnęła z niej kopertę i wręczyła mi ją. Widniało na niej moje imię.
- Kellin zostawił list. Był tylko jeden i tylko dla ciebie. Nie otwierałam go i nie chcę wiedzieć, co jest w środku. Ja... Już pójdę. Przeczytaj w spokoju, a ja pójdę. Do widzenia, Vic - pożegnała się, a ja jedynie skinąłem głową.
Otworzyłem kopertę, a strach rósł we mnie w zawrotnym tempie. Zaraz wszystkiego się dowiem. Miałem nadzieję, że chociaż w małym stopniu ten list odpowie na moje pytania. Kilka razy wziąłem głęboki oddech i zanim zabrałem się za czytanie, minęło kilka minut. W końcu postanowiłem się przemóc i spojrzałem na nieco pochylone pismo Kellina. Kartka miejscami była mokra, a na końcu widziałem również wsiąkniętą w papier krew.
Vic.
Trudno mi to pisać, bo wiem, że się na mnie zawiodłeś. Zresztą, w ostatnim czasie wszystko zrobiło się trudne, a ja jestem słabym człowiekiem. Było lepiej, tak. Sam to przyznam, było lepiej, ale szczęśliwe historie mają to do siebie, że szybko się kończą. Moja się skończyła, gdy wyszedłem ze szpitala. Myślałem, że wszystko się ułoży, że mój ojciec przeszedł jakąś przemianę. Myliłem się, tak jak w wielu innych sprawach. Czuję się jak w więzieniu, gorszym niż psychiatryk. Nie chcę dłużej cierpieć, mam nadzieję, że to zrozumiesz. Próbowałem na Ciebie czekać, ale to o wiele za długo. Nie wytrzymałbym. Kiedy przy mnie byłeś, przestawałem myśleć o samobójstwie. Cieszyłem się życiem. Cieszyłem się Tobą, Vic, tylko i wyłącznie Tobą, bo to Ty wyciągnąłeś mnie z tego dołu i nie pozwoliłeś ponownie w niego wpaść. A jednak, znowu tu jestem i sam zasypuję się ziemią. Wiem, że Cię zawiodłem, ale spróbuj zrozumieć. Gdy nie ma Ciebie, nie ma i mnie. 
Planowałem to od czasu, gdy ojciec znów zaczął mnie za wszystko obwiniać. Dlaczego wigilia? To wesoły dzień, a w moim życiu już nie ma wesołych dni. Dlaczego ten miałby być inny?
Rodzice pewnie nie będą chcieli Ci powiedzieć, jak się zabiłem (cóż, jeszcze tego nie zrobiłem, ale wiesz o co chodzi), więc ja Ci powiem. Mam tabletki, dużo tabletek, mam też alkohol i mam żyletki, mam żyły i żołądek, którego nie wypłuczą, bo to nie będzie miało sensu, gdy żyły i tak będą podcięte, a ja martwy. Lepiej dmuchać na zimne, mimo że to trochę paradoksalne w tym przypadku.
Nie widzę przyszłości, ale może to tylko moje łzy zasłaniają mi pozytywne spojrzenie na świat. Nie potrafię go zauważyć. Nikt mi nie pomoże, a ja nie przyjmę tej pomocy.
Przepraszam. Przepraszam, że Cię przez to zranię, ale pomyśl - chciałeś, żebym był szczęśliwy. Będę szczęśliwy, bo tutaj nie umiem już odnaleźć tego, co sprawi, że wszystko zacznie się układać. Przepraszam Cię, naprawdę Cię przepraszam, ale wiem, że sam byś cierpiał, gdybyś miał się mną zajmować, a ja bym Ci tego nie ułatwiał. Przepraszam za wszystko, co zrobiłem. Za Clarę, za płacz, za krzyki, za kłamstwa. Przepraszam za moje zachowanie, które nie zawsze było na miejscu. Przepraszam za to, że byłem. Wiem, że powtórzysz nad moim grobem słowa "kocham cię" i jestem szczęśliwy, że to były ostatnie słowa, które powiedziałeś do mnie przed śmiercią i pierwsze po. I mimo że nie będę mógł Ci powiedzieć tego osobiście, twarzą w twarz, oko w oko, dłoń w dłoń, usta na ustach... Kocham Cię. Jesteś pierwszą osobą, która mnie pokochała. Zawsze pozostaniesz w moim sercu, mimo że nie będzie już biło. Kochałem Cię, kocham Cię i będę Cię kochać do końca moich dni i jeszcze dłużej. Jesteś moim promyczkiem, będziesz, mimo że nie potrafiłem tego docenić. Jestem tchórzem, bo powinienem wszystkim się postawić i spróbować coś zrobić, ale nie potrafię. Jestem za słaby, a jako że słabszy nie mogę się stać, dalsze przeciąganie tego wszystkiego nie ma sensu.
Spotkamy się, ale proszę Cię, nie szybciej niż w ciągu pięćdziesięciu lat. Żyj. Bądź dobrym wujkiem dla dzidziusia Mike'a i Carmen. Powiedz im, że kibicuję im z całego serca. Pozdrów swoich rodziców. Podziękuj Jaimemu, wiele mu zawdzięczam. Podziękuj Addie, przez ten czas była prawdziwą przyjaciółką, mimo że pod koniec parę spraw się spieprzyło.
Będę tęsknić, ale Ty nie tęsknij za mną, bo skończysz tam, gdzie ja. 
Kocham Cię, kocham Cię najmocniej na świecie. Przepraszam.

Kellin

Pociągnąłem nosem i zacząłem płakać jak bóbr. Schowałem list do kieszeni płaszcza i spojrzałem zamazanym wzrokiem na nagrobek.

- Odkopałbym cię z tego dołka, gdybyś potrzebował mojej pomocy - wyszeptałem.- Zrobiłbym wszystko co w mojej mocy, żebyś żył. Niczego mi nie ułatwiłeś, maluszku. T-tak... Tak bardzo cię kocham - wplotłem palce w swoje włosy i zacisnąłem na nich dłonie.- Wróć do mnie...

Po chwili, nie wiem skąd, obok mnie pojawił się Mike z Jaimem, którzy położyli swoje dłonie na moich ramionach. Chociaż ich miałem. Od nich mogłem uzyskać jakiekolwiek wsparcie, którego potrzebowałem. Nie pozbieram się po tym wszystkim, to nie było takie proste.

- K-Kellin dziękuje z-za wszystko - wychrypiałem, ocierając łzy z oczu.- K-kibicuje tobie, M-Mike i Carmen, b-będziecie wspaniałymi ro-rodzicami. A t-tobie je-st w-wdzięczny, Jaime, ba-bardzo.

- Skąd...

- Zo-zostawił m-mi list - odparłem cicho.

Mike zaczął gładzić moje plecy, a ja powoli się uspokajałem. Kellin nie chciałby, żebym płakał i cały czas się smucił. Jeśli skądś na mnie patrzy i widzi, że trwam w rozpaczy, on tez jednocześnie wtedy cierpi. Nie mogłem na to pozwolić, nawet po jego śmierci. Nadal go kocham i nigdy nie przestanę. Miałem jego serce, a on nadal miał moje.